Jamque novus primam lucem consumpserat annus,
Jucundam pueris lucem, longumque petitam,
Oblitamque brevi : risu somnoque sepultus,
Languidulus tacuit puer ; illum lectulus ambit
Plumeus, et circa crepitacula garrula terra,
Illorumque memor, felicia somnia carpit,
Donaque caelicolum, matris post dona, receptat.
Os hiat arridens, et semadaperta videntur
Labra vocare Deum : juxta caput angelus adstat
Pronus, et innocui languentia murmura cordis
Captat, et itse suâ pendens ab imagine, vultus
Aethereos contemplatur ; frontisque serenae
Gaudia miratus, miratus gaudia mentis,
Intactumque Notis florem :
« Puer aemule nobis,
I, mecum conscende polos, caelestia regna
Ingredere ; in somnis conspecta palatia dignus
Incole ; caelestem tellus ne claudat alumnum !
Nulli tuta fides : numquam sincera remulcent
Gaudia mortales ; ex ipso floris odore
Surgit amari aliquid, commotaque corda juvantur
Tristi laetitia ; numquam sine nube voluptas
Gaudet et in dubio sublucet lacryma risu.
Quid ? Frons pura tibi vita marceret amara,
Curaque caeruleos lacrymis turbaret ocellos,
Atque rosas vultus depelleret umbra cupressi ?
Non ita : Divinas mecum penetrabis in oras,
Caelicolumque tuam vocem concentibus addes,
Subjectosque homines, hominumque tuebere fluctus.
I : tibi perrumpit vitalia vincula Numen.
At non lugubri veletur tegmine mater :
Haud alio visu feretrum ac cunabula cernat ;
Triste supercilium pellat, nec funera vultum
Constristent : manibus potius det lilia plenis :
Ultima namque dies puro pulcherrima mansit. »
Vix ea : purpureo pennam levis admovet ori,
Demetit ignarum, demessique excipit alis
Caeruleis animam, superis et sedibus infert
Molli remigio : nunc tantum lectulus artus
Servat pallidulos, quibus haud sua gratia cessit,
Sed non almus alit flatus, vitamque ministrat ;
Interiit... Sed adhuc redolentibus oscula labris
Exspirant risus, et matris nomen oberrat,
Donaque nascentis moriens reminiscitur anni.
Clausa putes placido languentia lumina somno ;
Sed sopor ille, novo plus quam mortalis honore,
Nescio quo cingit caelesti lumine frontem,
Nec terrae sobolem at caeli testatur alumnum.
Oh ! quanto genitrix luctu deplanxit ademptum,
Et carum inspersit, fletu manante, sepulcrum !
At quoties dulci declinat lumina somno,
Parvulus affulget, rosco de limine caeli,
Angelus, et dulcem gaudet vocitare parentem.
Subridet subridenti : mox, aere lapsus,
Attonitam niveis matrem circumvolat alis,
Illaque divinis connectit labra labellis.
Rimbaud Arthur,
Né le 20 octobre 1854, à Charleville,
Certifié conforme : Le professeur, P. Duprez.
|